Dag 34

Ik merk dat ik het met het avondeten nu vervelend begin te vinden dat ik niet mee kan eten. Nu twee dagen achter elkaar eters gehad (mijn schoonouders die hard aan het werk waren met ons behang) en dan zit ik aan mijn papje. Vooral vandaag had ik er wat last van en kreeg ik 'zondige' gedachten. Zo van: 'ach één zo'n heerlijk gebakken aardappeltje zal toch geen kwaad kunnen?' 'of een stukje kip?' Ik denk op zich dat één keer een hapje ergens van nemen inderdaad geen kwaad kan, maar de ervaring leert mij, dat als ik mezelf dat ene hapje toesta, ik meer wil en mijn lichaam meer gaat vragen. En dan kan ik me gerust een tijdje inhouden en steeds maar één hapje nemen, maar dat wordt dan toch langzamer hand een tweede hapje, en en een derde en een vierde... tot op het moment dat ik weer denk: ach, dat lijnen heeft toch geen zin, geniet gewoon lekker van het leven! En dat ga ik dan ook doen. Dan eet ik lekker alles waar ik zin in heb en steeds meer ervan en ben ik weer beland op het moment vlak voor  dag 1 van mijn Cambridge avontuur: ik ben de teveel kilo's, het overdreven veel suiker eten en bijkomende hoofdpijn en vermoeidheid dan weer spuugzat. Resultaat: vicieuze cirkel. En deze cirkel wilde ik juist met dit dieet doorbreken. Vandaar dat ik mezelf toch maar tot de orde geroepen heb en het hapje niet heb genomen. Ik weet niet hoe lang ik dat nog volhoud, maar elke dag dat het lukt is er weer één!